Artur Muszyński
Strona domowa
e-mail: arturm[@]union[.]com[.]pl
Artur Muszyński
Strona domowa
e-mail: arturm[@]union[.]com[.]pl
Witam, nazywam się Artur Muszyński. Moje hobby i zawód związane są z komputerami. Mój pierwszy własny komputer to Sinclair ZX Spectrum, na którym od 1984 roku, do spółki z braćmi Krzyśkiem i Tomkiem poznawaliśmy komputery. Wcześniej zetknąłem się z ZX80 i ZX81 (w wersji Timexa), ale nie były moje, tylko pożyczone. W czasie studiów na Politechnice Warszawskiej zacząłem pracować w firmie Action, która wtedy była maleńką, nikomu nieznaną firemką. Po opanowaniu posługiwania się lutownicą do perfekcji (mój największy sukces to wymiana układu w obudowie BGA za pomocą dmuchawy na gorące powietrze), dałem sobie spokój i zająłem się wyłącznie programowaniem, czym zajmuję się do dziś.
Mam również Sinclair QL, którego za symboliczną złotówkę kupiłem w 1997 roku ze względu na ogromny sentyment, jaki miałem do tego komputera. Nigdy go nie używałem, tylko włączyłem, żeby zobaczyć w rzeczywistości, jak działa.
W minionej epoce realnego socjalizmu, zakup ZX Spectrum było ogromnym wyrzeczeniem dla moich rodziców.
Nie to, co teraz, kiedy każdego stać na peceta w domu. Poza tym idzie się do sklepu i kupuje, a wtedy
to nie było takie proste. Łatwiej było zrobić niż kupić. Wziąłem więc książeczki do ręki i zacząłem
czytać, co to te bramki, ANDy i ORy...
Najpierw powstał interfejs do joysticka typu Kempston. To było łatwe. Potem interfejs z generatorem dźwięku AY-3-8912. Wreszcie, kiedy powstał ZX Spectrum 128, postanowiłem, że przerobię moją czterdziestkę ósemkę. Niestety było to znacznie trudniejsze, niż z początku mogło się wydawać, ale po wielu nieudanych próbach, wreszcie się udało! To był rok 1987. Przypuszczam, że jestem pierwszą osobą na świecie, której się to udało (potem takimi przeróbkami zawodowo zajmowali się znajomi z firmy Stavi, ale sądzę, że mi zawdzięczają rozwiązanie problemów technicznych, a zwłaszcza jednego, który wiązał się z potrzebą otworzenia wewnętrznego sygnału z układu ULA). Mój klon niczym nie różnił się od oryginału, poza obudową oczywiście :-) Miał 128 KB RAM, 32 KB ROM, przełączane ekrany, AY-3-8912 z wyjściem stereo mixowanym jak w oryginale, przycisk reset, ładną, prostokątną diodkę wskazującą zasilanie, interfejs do joysticka i zewnętrzny zasilacz impulsowy. Jednym z większych problemów było upakowanie tego w malutkiej obudowie "gumiaka". Jeśli ktoś ma ochotę obejrzeć schemat, niech kliknie tutaj.
A tak to wyglądało w środku:
Radiator nie został usunięty na potrzeby zdjęcia. Stabilizator liniowy ustąpił miejsca gniazdu zasilania, do którego podłączony jest własnej roboty zasilacz impulsowy.
To jest mój interfejs do debugowania programów. Macface zawierał 16 KB RAMu i 2 KB EPROMu i przyciskiem do generowania NMI. Nawet schemat znalazłem. Na początku umie ciłem w tym EPROMie monitor i disassembler, który wspólnie z Maćkiem Marcem (wtedy znanym jako MAC) upchnęliśmy w 2 KB. Potem, wspólnie z Krzyśkiem Łabanowskim napisaliśmy programik, który od razu tworzył zrzut pamięci i stanu CPU do plików, dzięki czemu można było tworzyć działające zrzuty stanu rejestrów i pamięci 48K lub 128K.
Zrobiłem tego około 20 sztuk, lecz niestety, jedyny zachowany przeze mnie egzemplarz jest trochę zdekompletowany, co widać na zdjęciu.
Programator EPROMów też sobie zrobiłem.
A na czym projektowałem płytki drukowane? Oczywiście, na Spectrumie. Mój brat Krzysiek wspomógł mnie
w tym trochę i napisał program PCB Designer. Nawet prosty autorouting miał - umiał trasować ścieżkę między
dwoma wskazanymi punktami. Wydruki tworzyłem na mojej DMP 3000, ale piękne były - nie były to proste
zrzuty ekranu, lecz były osobno generowane w maksymalnej rozdzielczości drukarki.
Jeżeli dysponujesz emulatorem ZX Spectrum, to możesz go sobie nawet obejrzeć.
Tu możesz pobrać plik pcb_des.zip, rozpakuj go i wczytaj w trybie 128K.
Programowanie było dla mnie celem samym w sobie, próbowałem więc zajmować się różnymi rzeczami.
Kiedy jednak nastała era dem komputerowych, razem z kolegami założyliśmy grupę pod nazwą Pentagram.
W wielkich bólach (Internetu nie było) poznawałem podstawy grafiki 3D i tajniki efektów specjalnych.
Niestety produktywny to ja nie byłem i mogę się pochwalić
tylko jednš produkcją na ZX Spectrum.
Jego recenzja znalazła się w czasopiśmie Sinclair User.
Użytkownikiem Amigi stałem się dość późno, bo dopiero w 1991 roku udało się uskładać na A500. Tak jak wielu innych, po prostu zakochałem się w tym komputerze. Ale te czasy opiszę innym razem.
Schemat wewnętrznego interfejsu 128K mojego autorstwa
PCB Designer - program do projektowania płytek dla ZX Spectrum 48K/128K
Macface II - schemat
Instrukcja Macface II oraz załączonego oprogramowania
